Tregim humoristik nga Hamza Halabaku
Shpendi dhe Drita ishin së bashku një kohë të gjatë. Kishin krijuar familje të gjerë. Trashëgimtarët e tyre ishin rritur e orientuar mirë. Të gjithë pasardhësit e tyre jetonin të pavarur. Edhe pse nuk jetonin nën të njëjtin kulm, pasardhësit e këtij qifti, nuk ishin larg tyre. Shpendi e Drita edhe pse kishin bërë një moshë nuk kishin fare nevojë që dikush të kujdesej për ta. Ndiheshin ende të fortë si fizikisht po ashtu edhe materialisht!
Megjithatë, pasardhësit asnjëherë nuk e linin pa i vizituar prindërit e tyre, të paktën, dy tri herë gjatë javës. Kur i vizitonin, asnjëherë, nuk u shkonin duarthatë! Ndihmat, që çdo njëri prej tyre, ua sillte kohë pas kohe, nuk ishin aq të mëdha, por Shpendi e Drita ndiheshin mirë që fëmijët nuk i harronin edhe pse nuk kishin fare nevojë për tu ndihmuar materialisht.
-I kemi gjitha të mirat, o lum nëna për juve! - u thoshte Drita, përherë, kur ata e vizitonin. Nuk keni nevojë të brengoseni për neve, mjafton që po na vizitoni. Përveç mallit që na merr për juve për tjetër gjë nuk kemi fare nevojë. Ju pastë nëna!
Në verën e saj të gjashtëdhjetë, pak pasi kishin festuar me tërë familjen këtë ditëlindje si jubilare, Drita nuk po ndihej mirë.
-Nuk e di, po, kam një etje të papërshkrueshme! Jam shumë optimiste dhe besoj që do të më kaloj shpejt, por më ka lodh. Është pak moti i nxehtë dhe ndoshta kjo ndjenjë imja, më vjen nga ky mot kaq i nxehtë. Kjo nxehtësi është e rëndë dhe e padurueshme për mua! Ndoshta është nga mosha... I kishte folur, një ditë, Drita të shoqit.
Shpendi e kishte dëgjuar me kujdes dhe e kishte porositur që të ikte sa më shumë nga rrezet e diellit dhe të qëndronte nën hijet e pemëve që i kishin me bollëk në truallin e tyre, dhe ishte nisur në punët e veta.
Ajo kishte disa ditë që nuk po ndihej mirë...!
Shpendi që merrej me kultivimin e perimeve në kopshtin e tij që ishte në bregun e majtë të lumit Morava e Binçit, Ishte ndër kopshtarët më të mirë të Moravës së Epërme! Për ta vërtetuar, respektivisht, për ti bindur bashkëbiseduesit se ishte ndër kopshtarët më të mirë, ai shpesh e tregonte Mirënjohjen të cilën ia kishte dhënë Drejtoria e Bujqësisë së komunës ku jetonte.
Me që ishte ditë tregu në qytet, Shpendi herët në mëngjes, kishte përgatitur ca perime të freskëta nga kopshti i tij për ti qitur në treg. Me të hollat që i fitonte nga shitja e perimeve të tija të hershme e të freskëta, përherë blinte gjërat e nevojshme për familjen.
Perimet e radhitura e të ndara veç e veç nëpër koritat e plastikës, i kishte vendosur në qerren që e tërhiqte gjoku i tij jo shumë i fuqishëm po, me shumë sukses i kryente punët për të cilat kishte nevojë familja e Shpendit.
Pak para se Shpendi të dilte nga oborri i shtëpisë, me qerren e tij, Drita kishte dalë në krye të shkallëve në katin e parë të shtëpisë. Të lutem, Shpendi im i mirë, i kishte folur me zërin e saj të ëmbël e lutës, ma blej një bostan se mu dogj shpirti nga etja. Vazhdimisht jam përpjekur që etjen ta shuaj me ujë, por etja nuk më shuhet, se nuk më shuhet dot! Ndoshta një shalqi i freskët do të ma shuaj këtë etje e cila që nga mbrëmë nuk më hiqet se nuk më hiqet assesi!
I shoqi i Dritës, duke i mbyllur dyert e oborrit, i premtoj Dritës se do t’ ia blej shalqirin që e porositi ajo. Qëndro, si të dish e si të mundësh, deri sa të kthehem, pasdite se do ta kesh në tryezë shalqirin e porositur, i tha të shoqes dhe u nisë për në treg...
Në afërsi të Shpendit, një tregtarë tjetër, sikur Shpendi, po shiste shalqinj të rrumbullakët e laraman, pjepër, po, kishte edhe e perime të tjera dhe me gjasë edhe kunguj ...
Pasi, Shpendi i kishte shitur të mirat e veta, ishte ofruar te shitësi i shalqinjve dhe perimeve të tjera dhe e kishte pyetur për çmimin.
Pasi i kishte treguar për çmimin, shitësi i shalqinjve, Shpendi e kishte lutur që t’ia peshonte, por tani kishte treguar me gishtin tregues një kokërr, kinse të shalqirit, duke i thënë ma mat këtë të lutem!
Shitësi e kishte peshuar atë në terezinë e vet dhe Shpendi pasi kishte paguar paratë, mallin e blerë, e kishte vendosur në qerren e tij.
Me një përshëndetje “mirupafshim” në ditën tjetër të tregut, secili kishte vazhduar punën e vet!
Shpendi ishte nisur për në shtëpinë e tij me qerren dhe kalin e vet, jo edhe aq të fortë, po shumë të vyeshëm.
Kur ishte mbërri në shtëpi Drita si zakonisht e kishte pritur me fjalët më të mira. “Mirë se erdhe i miri im”! E Shpendi ishte përgjigjur me “mirë se të gjeta o e mira e shtëpisë tonë”! Bostanin e porositur e ke në qerre, nëse nuk mund ta bartësh deri te kuzhina, sapo ta rehatoj kalin, ta sjellë unë!
Drita ishte nisur drejt qerres dhe e kishte parë se në qerre nuk kishte shalqi, por ishte një kungull me ngjyrën sikur shalqinjtë laraman!
- Po çka ke bërë kështu more i miri im! Po ky qenka kungull o i dashuri im i mirë!
Të lutem Drita, unë e kam blerë dhe e kam paguar për shalqi e pse ka dal kungull nuk është ky faji im...
